De zesjarige Ben zit stil tussen de grote mensen te luisteren. Vandaag is papa jarig, hij geeft een feestje. Er zijn veel vrienden. Maar ook collega’s, dat zijn mensen van zijn werk. Ze lachen, eten, drinken, praten en maken veel plezier. Maar Ben verveelt zich verschrikkelijk. Soms luistert hij eens en hoort: ‘Roemenië is eindelijk vrij, het moest er toch eens van komen!’ ‘Wat is dat Roemenië? Is dat een dier, een leeuw misschien? Nee?
Ben snapt er niets van dus stapt hij maar naar een ander groepje grote mensen. Daar roept een dame luidkeels: ‘Die orkaan heeft alles vernield, gelukkig komt dat in ons land niet voor!’Daar begrijpt Ben nog minder van. Wat is die wereld van de grote mensen toch moeilijk te begrijpen. Ergens anders in huis is een man. Hij vertelt dat zijn zoontje precies op z’n opa lijkt. Zijn opa heeft thuis een grote vijver gemaakt en daar varen ze met z’n tweetjes dan op en geven de vissen eten. Geboeid luistert Ben verder, wat kan die man goed vertellen over ‘een opa’. Maar Ben weet niet wat een opa is.
‘Een opa?’ vraagt Ben heel hard, ‘wat is dat eigenlijk?’ ‘Jij grapjas, dat heb je zeker van je moeder geleerd?’, lachten de grote mensen. Ben weet nog steeds niet wat een opa is, maar ’t lijkt hem leuk om er eentje te hebben. Zonder aarzelen onderbreekt hij mama haar gesprek en vraagt vol verlangen: ‘Mama, heb ik een opa ? Wat is een opa?’ Hij moet giechelen, moeder kietelt een beetje.
‘Luister schatje, mama heeft haar ouders nooit gekend en papa’s ouders zijn vorig jaar overleden.’, legt ze langzaam uit. ‘Dat betekent dat jij helaas ook geen opa en oma hebt.’ ‘Maar ik wil ook een opa, gaan we er een zoeken ?’, vraagt Ben. ‘Geen oma dan?’, vraagt moeder verbaasd? ‘O ja, ik wil een opa en een oma!’ Moeder schrikt zich een bult, hoe kan zij nu een opa EN oma zoeken. ‘Weet je mama, toen Katrien haar hondje kwijt was heeft haar mama in de krant gezet: Hond gezocht met bruin haar. Het is echt waar hoor, vraag het haar maar!’, zucht Ben.
Moeder glimlacht en vraagt: ‘Wat moet ik dan schrijven ?’ ‘Nou…’, aarzelt Ben, ‘een lieve opa en oma gezocht voor Ben!’ ‘Ik zal er over nadenken.’, belooft moeder. ’s Avonds vertelt ze lachend het verhaal aan Ben’s vader en ze denken allebei dat Ben het wel zal vergeten. Nu ja, fout gedacht. Ben is het nog lang niet vergeten. ’s Morgens is hij er als de kippen bij om de krant te halen en vraagt: ‘Mama waar staat mijn tekstje?’ Moeder is echt verwonderd over zo’n koppigheid. ‘Mijn jongen zo vlug gaat dat niet hoor, je moet eerst naar de krant, dan moet dat gedrukt worden en dan kan je het pas lezen., legt ze uit. ‘Kunnen we dan nu naar de krant gaan? Alsjeblieft!!! Ik wil een opa en oma.’, smeekt Ben. Moeder begrijpt best dat Ben graag een opa en oma wil. Dan zegt ze: ‘Ok, we gaan!’
Drie dagen later staat in de krant; Opa en Oma gezocht voor Ben! Nu maar hopen dat er iemand op reageert. Helaas … twee weken…drie weken… de tijd gaat voorbij zonder enig resultaat. Na een maand heeft er nog niemand een briefje gestuurd of eventjes getelefoneerd. ‘Ik denk dat ze allemaal al een kleinkind hebben, of is het omdat ik niet lief ben?’, snikt Ben.
Drie maanden later gaat de telefoon, moeder neemt op. Ben verstaat er niet veel van, moeder zegt dingen zoals: ‘Echt? Fantastisch! Humhum, Ja…’, Maar mamma zegt helemaal niets. Ze doet alleen maar heel geheimzinnig.
De volgende dag is Ben jarig. Hij holt naar de slaapkamer van mama en papa en roept: ‘Opstaan, opstaan!!! Vandaag word ik 7 jaar!!!’ Meteen gaan ze de pakjes opendoen. Een pakje van tante Fien, eentje van oom Mike, eentje van juffrouw Sofie, maar… er zit geen pakje bij van mama en papa voor Ben… hij snapt er niets van. ‘Mama, papa, … vinden jullie mij niet soms niet meer lief’, vraagt Ben bedeesd. ‘Doe niet zo gek mallerd! Tuurlijk wel, het staat buiten in de tuin…’, lacht vader. Ben kijkt uit het raam… ‘WAUUUUUWWWWWWWWWW!!! Een hooooooooooooooondd!!!, dit had hij al zo lang gewild, maar… moeder vindt honden maar vieze beesten.
‘Zullen we meteen een wandeling maken met Oscar?’, stelt moeder voor. Plots stopt vader, Ben botst daardoor tegen papa. Hij had niet gezien dat hij plotseling niet meer verder stapte. ‘Pappie, waarom stop je nou?’ vraagt hij. ‘Kijk Ben, hier hangt een briefje waarop geschreven staat: Een lief kleinkind gezocht!’ Kom, we gaan daar eens een kijkje nemen!’, beslist vader. Ben is door het dolle heen. Bij de ingang van het bejaardentehuis informeert moeder naar het briefje. De verpleegster krabt vol verwondering in het haar, ze had nooit gedacht dat er antwoord zou komen op dat briefje.
Nou, de opa en oma die jullie zoeken zitten daar, net om het hoekje daar. Enne… ik vind het zeer leuk en lief dat er toch nog zulke goede mensen zijn die dromen van eenzame mensen waarmaken!’ Verwonderd staren de mensjes naar de kleine jongen die heel luid over de gang opa en oma roept. Wanneer hij zonder kloppen de kamer binnenkomt, vliegt hij in de armen van zijn nieuwe opa en oma. ‘Ik ben Ben, willen jullie mijn opa en oma zijn?’, vraagt hij. Iedereen moet lachen om Ben. Hij is ook zo blij!
Opa en Oma vertelden dat zij zelf nooit kindjes hebben gehad, oma was te ziek daarvoor. Maar ze was altijd een beetje verdrietig geweest omdat ze ook geen kleinkinderen had.
Al gauw heeft Ben een opa en oma, net als vele andere kinderen. Na vele uurtjes plezier was het tijd om te vertrekken. Dat was jammer! Maar… Ben beloofde snel weer te komen. En de volgende keer dan gaat hij met ZIJN opa vissen!
