Een dokter voor je buik

Michelle had pijn in haar buik. Niet omdat ze naar school moest, of omdat ze bang was voor iets anders. Samen met haar moeder ging ze naar de dokter. De vorige keer had Michelle wat pilletjes gekregen, maar die hielpen niet.
‘Het doet nog pijn, en ik kan niet hard rennen,’ zei ze tegen de dokter. 
De dokter was een hele lieve mevrouw. Ze voelde aan de buik van Michelle.
‘Doet dit pijn?’ vroeg ze.
‘Nee.’ 
‘En dit?’
‘Nee.’
‘En dit?’
‘Auw!’ riep Michelle.
‘Dat was gemeen.’
‘Het spijt me’, zei de dokter.
‘Maar ik moest weten waar het pijn deed. In je buik zitten een heleboel dingen. En ik snap niet wat er stuk is.’
‘Wat zit er dan in je buik?’vroeg Michelle.
De dokter keek haar grinnikend aan.
‘Daar ben je nog een beetje te klein voor. Ik zal proberen je wat uit te leggen.
In je buik zitten bijvoorbeeld dingen waardoor jij gewoon kan plassen.
Met een heel moeilijk woord heten die dingen organen.
Michelle, ik denk dat je over een tijdje met je moeder naar het ziekenhuis moet. 
Je gaat naar een dokter die nog veel meer weet over alles wat er in je buik zit dan ik.’ 
Echt waar?’ 
‘Ja, echt waar. Die dokter heeft heel veel over de buiken van kinderen geleerd.’
Michelle vond het eng, maar ze zei niets. Haar opa had een keer in het ziekenhuis gelegen. 
Het was een gebouw met allemaal kamers, vol bedden met mensen in een pyama.
Er liepen dokters en verpleegsters rond. 
‘Verpleegsters zorgen voor zieke mannen en vrouwen’, vertelde haar opa toen. 
‘Je ligt in een ziekenhuis als je eigen dokter niet meer snapt waarom je ziek bent.’
Moest zij daar nu ook in een bed liggen? 
Helemaal alleen, zonder mama, of zonder andere kinderen?
‘Mama, moet ik in het ziekenhuis blijven slapen?’ vroeg ze buiten. 
‘Welnee’, lachte haar moeder. ‘Je gaat naar een dokter die in een ziekenhuis werkt.’
‘Er zijn geen andere kinderen bij die dokter’, klaagde Michelle.
‘Ja hoor’, zei haar moeder. ‘Er zijn veel zieke kinderen. Dat zul je zelf wel zien.’ 

Een paar weken later ging Michelle met haar moeder naar het ziekenhuis. Toen ze binnenkwam, zag ze overal kinderen.
‘Zijn die allemaal ziek?’ fluisterde ze. 
‘Nou en of’, zei haar moeder.
‘In dit ziekenhuis komen alleen zieke kinderen. En de meesten zijn veel zieker dan jij.’
‘Wat erg’, vond Michelle. 
Ze stapten in een lift, en moesten naar de vijfde verdieping. Overal stonden pijlen. Zo wist iedereen waar alle dokters werkten. Ze kwamen bij een meneer die achter een vreemde tafel zat. Haar moeder gaf hem een kaartje met de naam van Michelle er op. 
‘U moet nog even wachten’, vertelde de meneer. 
‘U kunt daar gaan zitten.’
Vlakbij de vreemde tafel stonden stoelen, en er lagen leuke boekjes voor kinderen klaar. Michelle pakte een stripboek. Ze wilde lekker lezen. Zo vergat ze dat ze een beetje bang was. Toch best griezelig hier. Michelle had nooit geweten dat er zoveel zieke kinderen waren. Na een tijdje riep iemand de naam van Michelle.
‘Dag, ik ben dokter de Lange. Kom maar mee.’
Natuurlijk bleef haar moeder bij haar. Ze liepen naar een andere kamer, net als bij hun eigen dokter. Michelle moest haar kleren uitdoen. Dokter de Lange voelde ook aan haar buik, en hij wilde weten waar het pijn deed.
‘Michelle, je moet iets voor me doen’, zei de dokter.
‘Ik heb een foto nodig van de binnenkant van je buik. Die maak ik niet zelf.
Je mag je weer aankleden, en naar een andere verdieping gaan. 
Als je aan de beurt bent, word je naar een piepkleine kamer gebracht. 
Daar kun je je kleren weer uittrekken. 
In een kamer ernaast legt iemand iets tegen je buik, en je moet even heel stil blijven staan. 
Dan hoor je een klik, en is de foto klaar. Het doet geen pijn. Maar ik ga je wel een vies drankje geven.
Je moet drie keer per dag een slok nemen.’
‘Is het vies?’ vroeg Michelle.
‘Erg vies’, zei de dokter.
‘Ik vind het vervelend om lieve meisjes zoals jij vieze drankjes en pillen te geven. 
Toch doe ik het, want zo maak ik kinderen weer beter.’
‘Oké, dan drink ik het drankje op’, beloofde Michelle.
‘Over een paar weken wil je nog een keer zien’, zei de dokter.
‘Maar ik denk dat je je al snel niet ziek meer voelt.’
Dokter de Lange kreeg gelijk. Het drankje was heel vies, maar de pijn ging weg. Toen ze voor de tweede keer naar het ziekenhuis ging, was ze helemaal beter.
‘Hoe zag mijn buik er van binnen uit?’ vroeg Michelle.
‘Heel goed’, lachte de dokter.
‘Die foto’s zijn helemaal niet leuk. Maar zo wist ik zeker dat er niet nog meer in je buik kapot was.
Nu is alles weer in orde. Of niet soms?’ 
Michelle knikte.
‘Hoef ik hier niet te blijven slapen?’
‘Nee hoor,’ zei de dokter. 
‘Je bent een supergezond meisje. Ga maar fijn met je moeder naar huis.’
Door het vieze drankje van dokter de Lange kwam de pijn in de buik van Michelle niet meer terug. Ze kon weer hard rennen, en ze was ook niet bang meer om naar een ziekenhuis te gaan.