Vlakbij het huis van Eske is een bushalte. Het is een toverbushalte. De bus gaat alleen naar Snoepjesstad. Volwassenen kunnen de halte niet zien. Alleen kinderen. Ze moeten op een bel drukken. Dan komt de bus. Hij rijdt niet naar Snoepjesstad, nee, hij is er in een flits.
Eske en Irmgard hebben ’s morgens heel vroeg bij de bushalte afgesproken. Als iedereen nog slaapt. Nu is het zover. Ze gaan vertrekken. Eske drukt op de bel. Irmgard vindt het heel spannend. Daar komt de bus. Ze stappen in en flits, ze zijn in Snoepjesstad ‘Zie je dit,’ zegt Irmgard, ‘deze bushalte ziet er precies zo uit als bij ons.’
Kinderen dansen over de straat. Ze zijn vrolijk. Grote mensen zie je er niet. Alleen de juf van de school. Zij is ook de enige juf. Er zijn geen kinderen in de klas. Ze hebben gehoord dat er vandaag twee nieuwe meisjes komen. Twee vriendinnen. De kinderen zien twee figuurtjes bij de bushalte staan. Ze kijken om zich heen. Zouden ze dat zijn? Ja, het zijn Eske en Irmgard. Ze hebben een briefje voor hun familie gemaakt. Daarin hebben ze geschreven: Wij zijn al 8, we redden ons wel. En nu gaan ze plezier maken in Snoepjesstad.
Het is een vrolijke begroeting. Het lijkt of iedereen elkaar al jaren kent. Eske en Irmgard hebben honger gekregen. Er staat al een reuze snoepjestaart op hen te wachten Ze pakken ieder een groot stuk En nog een stuk. Ze worden er wel een beetje misselijk van. Maar dat is zo weer over.
‘Wat zullen we gaan doen?’ vraagt Jorinde, een van de oudere meisjes. ‘Hinkelen’. ‘Springtouwen’. ‘Elastieken’. ‘Bokspringen’. Ze willen allemaal iets anders, maar dat is niet erg in Snoepjesstad. Ze doen het gewoon om de beurt. Ze spelen de hele middag, tot het tijd is voor het eten. Hier is geen mama die roept. Ze eten als ze er zin in hebben. Ze pakken snoepjes van de daken. Dropveters, die aan de takken van de bomen groeien. Of appels van marsepein.
Alle kinderen gaan pas naar bed als ze omvallen van de slaap. Ze slapen niet in bed, maar gewoon waar het uitkomt.
