Het vogeltje dat honger had

Sabientje ging naar bed. Het was zever uur. Plotseling zag ze op de vensterbank een vogeltje zitten. Dat was Piep.
Sabientje deed het raam open.
‘Dag, Sabientje,’ zei Piep.
‘Dag, Piep,’ zei Sabientje.
‘Wat kom je doen?’
‘Ik kom een koekje vragen,’ zei Piep.
‘Want ik heb zo’n honger, weet je.’
‘Arme Piep,’ zei Sabientje.
‘Ik zal je gauw een koekje geven.’
Ze nam een koekje uit een trommeltje. Dat gaf ze aan Piep. Hij smulde er heerlijk van. Toen het laatste kruimeltje in zijn bekje verdwenen was, riep Sabientje:
‘Opperderpop!’
Daar moest Piep geweldig om lachen. Zijn buikje schudde ervan.
‘Smaakte het koekje lekker?’ vroeg Sabientje.
‘Mmmmmmmmmm…heerlijk!’ riep Piep.
‘Dank je wel. Nu ga ik maar weer.’
‘Nee hoor,’ zei Sabientje.
‘Je mag nog niet weggaan. Eerst moet je een slaapliedje voor me fluiten.’
‘O ja, dat wil ik wel,’ zei Piep.
‘Doe maar vlug je nachtponnetje aan. Dan bedenk ik een liedje.’
Sabientje trok haar ponnetje aan en stapte in haar bedje. En toen begon Piep te fluiten:
‘Ture-lure-lure-liet-! Ture-lure-lure-liet-!’
Sabientje lag stil te luisteren. Even daarna begon ze te geeuwen. O, wat kreeg ze een slaap. Haar oogjes vielen dicht.
‘Dag, Sabientje! Tot morgen!’ riep Piep, toen het liedje uit was.
Maar Sabientje hoorde het niet meer. Ze was al in Dromenland.