Bruine Beer

‘Wanneer kopen ze mij nou toch eens?’ denkt Bruine-Beer als hij ziet dat Witte-Beer van een plank naast hem wordt gepakt. ‘Zien ze mij nou echt niet zitten, of komt het door die strik die zo slordig om mijn nek zit?’ Somber kijkt Bruine-Beer voor zich uit als Witte-Beer uiteindelijk wordt meegenomen naar de kassa. ‘Witte-Beer boft maar! Ja… hij krijgt vast een mooi leventje. Wat zal hij vaak geknuffeld worden. Lekker knuffelen, dat wil ik ook!’

Bruine-Beer vond het in de speelgoedwinkel, tussen de vele poppen en een aantal beren, helemaal niet leuk meer. Iedere dag was hetzelfde, er viel helemaal niets te beleven. Hij wilde echt wel eens wat anders, dan de hele dag opgetild, bekeken en dan toch weer teruggezet worden. Ja, hij zou zo graag eens, met een kindje, naar opa en oma gaan. Of… samen boodschappen doen, of… lekker televisie kijken! Dat was vast veel leuker dan in zo’n speelgoedwinkel.

‘Mama, kijk eens. Deze is mooi!’ Bruine-Beer schrikt van de stem en ziet nu plots een klein meisje, met twee staartjes en felblauwe ogen, voor hem staan. ‘Bedoelt dat meisje mij?’ denkt Bruine Beer. ‘Welke Floortje?’ hoort Bruine-Beer de mama van het meisje vragen, die nu ook voor hem staat. ‘Die!… Maar ik kan er net niet bij!’ Bruine-Beer zag dat het meisje naar hem wees. ‘Die wil ik, mam!’ Bruine-Beer voelde dat hij gepakt werd. ‘Deze?’ vraagt mama en ze kijkt Bruine-Beer in zijn grote, zwarte, kraalogen. ‘Ja, mooi is hij, hé?!’ Bruine-Beer merkte dat mama op het prijskaartje keek en voor hij het echter in de gaten had, zat hij weer op de plank. ‘Waarom zet je hem nu weer terug?!’ vraagt het meisje halfhuilend. ‘Te duur, Floortje!’ hoorde Bruine-Beer mama antwoorden. ‘We kijken wel ergens anders!’ ‘Nee,’ snikte het meisje. ‘Ik wil die!… Hij is zo mooi en lekker zacht!’ ‘Niet zo zeuren, Floortje. Kom op!’

Bruine-Beer ziet dat het meisje opgetild en meegenomen werd door haar mama. ‘Te duur!’ denkt Bruine-Beer verdrietig. ‘Waarom ben ik nu zo duur? Dat meisje wilde me zo graag hebben. Waarom kreeg ze me dan niet?’ Bruine-Beer voelde dat hij nu plots voor de zoveelste keer van de plank werd gepakt. ‘Kijk eens, Britt. Is dit geen leuke beer voor jou?!’ ‘Ja, die wil ik wel!’ antwoordde een meisje die Bruine-Beer van top tot teen bekeek. ‘Alleen wil ik wel een andere strik.’ ‘Nou… die krijgt hij hoor,’ antwoordde mama. ‘Thuis heb ik vast nog wel wat liggen. Ik vind hem heel leuk voor je verzameling.’ Bruine-Beer wist niet wat hem overkwam; hij werd in een boodschappenmandje gelegd en zo naar de kassa gedragen, waar hij een grappig papiertje om zich heen kreeg.

Na een tijdje werd het papier met een ruk opengescheurd en keek het meisje hem lachend aan. ‘Wat is hij toch mooi, hè mam?’ ‘Zeker weten,’ antwoordde mama die hem meteen een andere strik om zijn nek deed. ‘Zo… deze kleur is veel mooier. Vind je niet?’ ‘Ja. Dat vind ik wel.’ ‘Deze is zeker mooier,’ dacht Bruine-Beer trots. ‘Ik zit meteen veel lekkerder in mijn velletje.’ ‘Mam… mag ik hem aan Sanne laten zien?’ ‘Nee meid… neem hem maar niet mee naar buiten. Dat is zonde hoor. Stel je voor dat je hem verliest. Sanne zal hem best wel eens zien. Zet hem maar mooi bij je verzameling,’ antwoordde mama. ‘Jammer,’ denkt Bruine-Beer nu. ‘Ik had best mee naar buiten gewild. Ja… zo naar die Sanne. Had ik meteen al iets meegemaakt. Maar ach… die mama heeft ook wel gelijk. Stel je voor dat ze me verliest, wat moet ik dan?!’

Een beetje treurig loopt het meisje nu met Bruine-Beer naar haar kamertje. ‘Ik heb vast wel een leuk plekje voor je,’ zegt het meisje en zet hem uiteindelijk op het plankje boven haar bed. ‘Zo… hier hoor je thuis!’

Een beetje overdonderd kijkt Bruine-Beer om zich heen. ‘Wat een berenverzameling!’ flitst het door hem heen. ‘Eindelijk weg uit die speelgoedwinkel. Ik zal hier best wel wat gaan beleven. Ik ben dan wel verhuisd van plank naar plank, maar… ja, hier hoor ik echt thuis!’

Post navigation